Artistieke impressie van MACHO 80.7443.1718, een binair systeem waarin een kleine ster enorme vloedgolven opwekt op zijn metgezel, Credits; Melissa Weiss, CfA
Een team astronomen van Harvard heeft onder de zogenoemde ‘hartslag’ stersystemen een systeem ontdekt dat wel enorm onder zijn ‘hartepijn’ lijdt, ten opzichte van zijn companen. Het stersysteem, bekend als MACHO 80.7443.1718, bezit tsunami’s van stellair materiaal, die wel zo’n vier miljoen km hoog kunnen reiken. Het stellair materiaal ontstijgt en stort neer op het oppervlak van deze MACHO 80.7443.1718, dankzij de getijdenkrachtbewegingen van een kleinere begeleidende ster, en wel om de ongeveer 33 aardse dagen. MACHO 80.7443.1718 behoort tot de zogenoemde ‘hartslagsterren’, een club van zo’n 1000 sterren, vanwege hun neiging om in een gestaag ritme te pulseren. en bovengenoemde is een van de ongeveer 20 bekende hartslag-stersystemen die abnormaal grote helderheidsfluctuaties vertonen, ontdekt tijdens project MACHO in de jaren ’90. Maar MACHO 80.7443.1718 is echter het meest extreme bekende voorbeeld, met een helderheid die elke keer met ongeveer 20% schommelt – 200 keer meer dan de meeste andere hartslagsterren. En als als zodanig heeft het in plaats daarvan de bijnaam ‘liefdesverdrietster’ (Eng. ‘hearbreakstar’) gekregen.
Voor de nieuwe studie, recent gepubliceerd, zie hier het vakartikel in Nature Astronomy, heeft het team, bestaande uit Morgan MacLeod en Abraham Loeb, van het Harvard & Smithsonian Center for Astrophysics, onderzocht waarom dit systeem zo wild pulseert. Het team creëerde een computermodel van beide sterren in het systeem en simuleerde hun interacties terwijl ze om elkaar heen cirkelen. De primaire ster is enorm, hij is 24 keer zo breed als de zon en 35 keer zo zwaar. En terwijl de kleinere ster ongeveer elke 33 dagen dichtbij langs raast, doet zijn zwaartekracht stellair materiaal van de grotere ster oprispen, die in golven aanzwellen en pieken voordat ze uiteindelijk breken als, zeg maar, golven op een aards strand. Deze ’tsunami’s’ kunnen hoogten bereiken van ongeveer 4,3 miljoen kilometer, of zo hoog als drie van onze zonnen, op elkaar gestapeld. Morgan MacLeod, co-auteur van de studie, stelt: “Elke crash van de torenhoge vloedgolven van de ster maakt genoeg energie vrij om onze hele planeet honderden keren uiteen te laten vallen. ” En verder; “Dat is niet het enige effect. Deze maandelijkse zwaartekrachtdans rekt de grotere ster uit tot een soort eivorm, terwijl stellair materiaal in een ronddraaiende atmosfeer wordt geslingerd. Deze factoren zorgen voor de drastische schommelingen in helderheid zoals gezien vanaf de aarde.” En het team meent, aangezien MACHO 80.7443.1718 een van de ongeveer 20 bekende hartslag-stersystemen die abnormaal grote helderheidsfluctuaties vertonen, dat met hun onderzoek nog meer ‘hartenbrekerssterren’ in de toekomst onthuld kunnen worden. Bronnen; Space New Atlas, CfA, Nature Astronomy
