Astronomische zomerpret: NGC 6992, De Sluiernevel in het sterrenbeeld de Zwaan

 Het leek echt wel een eeuwigheid te duren…die “meteorologische dark ages” met alleen maar de “Cumulus interruptus irritantus-nevel” aan het hemelgewelf om naar te mogen staren. Maar eindelijk is “ie” dan toch gekomen, de langverwachte en lang naar gesmachte Hollandse zomer. OK, dubieus detail is dan wellicht misschien dat voor mijn gevoel, net nu het eindelijk lekker weer is geworden alhier in ons kikkerlandje,  iedereen ten einde raad last minute naar zuidelijker oorden is gevlucht, zodat er niemand meer aanwezig is om er van te genieten? Nou ja, hoe dan ook….voor de thuisgebleven astronomisch geinteresseerde onder ons is er nu gelukkig weer een beetje “waarneem dan wel Astrofotografie-werk aan de winkel”hoera!!!! Ik zag op het net alweer een paar erg leuke plaatjezzz voorbij flitsen van enkele zeer gewaardeerde college…enne…..bij deze mijn digitale duit in het astrofotografische zakje in de vorm van een opname van een gedeelte van het sluiernevelcomplex in het sterrenbeeld de Zwaan. De sluiernevel is een zogenaamde supernovarestant……de buitenste gaslagen van een zware ster die “enige tijd geleden” haar doodstrijd heeft…eh..”gevierd” door met een daverende kosmische klap, in de vorm van een supernova, uit elkaar te spatten. Supernovae kunnen op “maximum vermogen”die paar maanden dat zij gemiddeld duren soms even helder (of soms zelfs nog helderder) worden als het complete melkwegstelsel waar zij deel van uit maken. De supernova-explosie waar deze nevelflarden de fraaie restanten van zijn, gelegen op ongeveer 1500 lichtjaar,  heeft  ruw geschat zo’n dikke 20 tot 30 000  jaar geleden plaatsgevonden en moet hier op moeder Aard wellicht  best wel een “aardig” spektakel zijn geweest, bezien in het (intense) licht dat die “krengen”dus zo ongelofelijk fel kunnen zijn. Gemiddeld zou er volgens “de statistieken” ongeveer elke 100 jaar een supernova moeten afgaan in ons eigen melkwegstelsel. Aangezien de laatste te zien was ten tijde van Johannes Kepler lopen we dus helaas “een beetje achter”..Jammer hoor. Als ranzig zoethoudertje hebben we in 1987 in één van de Maggelhaense wolken (één van een groepje dwerg-melkwegstelsels die gravitationeel aan ons Melkwegstelsel zijn gebonden) nog wel  een “aardige knal” mogen waarnemen, maar dat is toch niet echte werk. Wat dat betreft is het gewoon een kwestie van afwachten en je amuseren met een “aantal leuke restjes”, waaronder NGC 6992, die aan de nachthemel te zien zijn. Deze opname is een samenstelsel van 7 plaatjes van 3 minuten op ISO 1600, “bij nacht en ontij” genomen met een ongemodificeerde Canon 1000D in het primaire brandpunt van mijn 20 cm F6 Newton. Volgen werd zoals altijd gewoon nog braaf met de hand en het oog gedaan (schouderklopje voor mezelf!!) terwijl ik ook nog ondertussen mijzelve moest verdedigen tegen een tamelijk agressieve zwerm muggen die opeens duidelijk trek leek te hebben gekregen in een “broodje amateur-astrofotograaf”…..wat men al niet over heeft voor een zooitje fotonen op een chippie. Behalve het feit ik het best wel een aardig plaatje vind geworden (ja toch niet dan??) is het ook nog zo, besefte ik mij opeens, dat er met dit plaatje een langgekoesterde wens in vervulling is gegaan. Heel lang geleden, toen ik een jaar of acht was, kreeg ik van mijn ouders “per ongeluk denk ik” een sterrenkundeboek onder mijn jonge snufferd geduwd. Dit boek, met de titel “De Wonderen van het Heelal”, is het begin geweest van mijn huidige fanatieke  belangstelling voor de edele wetenschap der sterrenkunde. In dit boek staat o.a. een, vond ik toen en vind ik nu ook nog steeds, een hele mooie foto van….jawel….de Sluiernevel…en wel precies  van het gedeelte welke ik afgelopen nacht op de gevoelige digitale plaat heb gezet. Heel lang geleden toen ik dat plaatje voor het eerst onder mijn hogelijk verwonderde kinderogen kreeg droomde ik ervan om die prachtige nevel ooit eens met eigen (fotografische) ogen te mogen aanschouwen…..enne….Na een avondje “olympisch astro-sporten in de Biesbos” en een ochtend  digitaal stoeien met Deepsky stacker en photoshop, was het dan zover…..EINDELIJK na 42 jaar wachten kan ik ze naast elkaar houden, mij eigen sluiernevel en die in het boek waar het allemaal mee is begonnen. De cirkel is rond en gesloten en deze kleine jongen van bijna 51 voelt zich weer even 8 jaar….Ik ben happy