De reis naar Pluto zit vol met rare toevalligheden. Zo kruiste New Horizons de omloopbaan van Neptunus precies 25 jaar nadat Voyager 2 dat gedaan heeft! Verder was het op de dag dat New Horizons langs Pluto vloog precies 50 jaar geleden dat Mariner 4 langs Mars vloog (onze eerste ontmoeting met de Rode Planeet). Maar dit zijn niet de enige toevalligheden: de hele missie van New Horizons is namelijk mogelijk gemaakt door niets anders dan…Plutonium!
Grote ruimteschepen, zoals het internationale ruimtestation ISS, maken gebruik van lichtgewicht (en superefficiënte) zonnepanelen om aan hun energiebehoefte te voldoen. Maar op 5 miljard kilometer afstand is het zonlicht simpelweg niet krachtig genoeg, zodat de betrokken technici geen ander keuze hadden dan gebruik te maken van kernenergie. Toen de New Horizons in 2006 gelanceerd werd, had de ruimtesonde zo’n 11 kilogram aan super-radioactief plutonium-238 oxide aan boord. Dit isotoop van plutonium vervalt namelijk op natuurlijke wijze tot uranium-234 en heeft een halfwaardetijd van 87,7 jaar.
Als plutonium vervalt, wordt een grote hoeveelheid warmte geproduceerd. Binnen de New Horizons zorgen thermokoppels ervoor dat deze warmte wordt omgezet in elektriciteit. Alle prachtige foto’s van Pluto die we de afgelopen dagen gezien hebben, vol met bewijs voor hoge ijsbergen en geologische activiteit, zijn allemaal mogelijk gemaakt door het element dat naar de dwergplaneet is vernoemd: Plutonium 😀 – New Horizons heeft trouwens genoeg van dat spul aan boord om nog tien jaar lang alle instrumenten te kunnen aansturen.
Hieronder nog een filmpje over dit onderwerp:
Lang leve Plutonium! Tenminste, zolang het maar heel ver weg is. 🙂 Ter aanvulling hieronder de New Horizons, z’n zwarte ‘uitlaatpijp’ bevat het plutonium.
Inderdaad, zolang het maar ver weg is. Het enige voor ons echt gevaarlijke moment blijft dan toch de lancering. We hebben dit jaar de nodige raketten zien ontploffen en we weten dus dat zoiets zeker geen denkbeeldig gevaar is. Gelukkig is het in 2006 allemaal goed gegaan.
groet,
Gert (Enceladus)
Ach, er is in de jaren 50-60 zo verschikkelijk veel plutonium (en radioactieve isotopen van andere elementen) in de atmosfeer verspreid, een paar kilos meer of minder gaat echt geen wezenlijk verschil maken.
Je zult het maar op je dak krijgen…
Begrijp me goed: ik ben niet tegen het gebruik van dit type aandrijving. Ik begrijp heel goed dat deze missie zonder feitelijk niet mogelijk zou zijn, maar ik vind dat er wel heel makkelijk over de gevaren wordt heengestapt.
groet,
Gert (Enceladus)
Dat zeg ik http://www.astroblogs.nl/2015/07/14/wie-heeft-eigenlijk-de-naam-voor-pluto-bedacht/#comment-74498 😛
Maar new horizon heeft geen traditionele kernreactor aan boord, mochten sommige dat denken, maar een radioisotope thermoelectric generator of afgekort een RTG. Het verval plutonium(238)oxide zorgt voor warmte welke via het seebeck effect wordt omgezet naar elektriciteit. Simpel gezegd houdt het in dat door een temperatuurverschil op het grensvlak van twee verschillende geleiders dit wordt omgezet naar een elektrische spanning. Het is het omgekeerde van het peltier-effect.
https://en.wikipedia.org/wiki/Radioisotope_thermoelectric_generator + plaatjes
https://nl.wikipedia.org/wiki/Seebeck-effect
Overigens las ik ergens anders dat ze nadenken om new horizon naar de kuiper gordel door te laten vliegen om daar nog onderzoek te doen naar objecten, want zoals olaf al vertelde heeft new horizon nog genoeg energie.
Ja klopt, ze proberen nu (door een combinatie van hubble-waarnemingen met die van new horizons) een andere KBO te vinden (veel kleiner dan Pluto, zonder twijfel) waar ze naartoe kunnen vliegen, met behulp van een klein zetje van het weinige restant van de brandstof.
Volgens mij hebben ze al drie potentiële doelen en is het tamelijk zeker welke van de drie het wordt.
groet,
Gert (Enceladus)
Yep, KBO P1. Niet doorvertellen hoor. 😉
Kernenergie is ook gewoon heel veilig.
Maar “obekend maakt onbemind” zeg maar.
Weleens van Three Miles Island, Sellafield, Tsjernobyl en Fukishima gehoord?
Om dichter bij huis te blijven: hoe veilig is Doel, denk je?
groet,
Gert (Enceladus)
Allemaal 40 jaar oude technieken en 1 tsjernobyl was een vreemd experimentele reactor.
En geen doden, behalve bij tsjernobyl.
Doel is heel veilig, is heel controleerbaar.
Maar moet zeker geupgrade worden naar nieuwe 3+ generatie.
Helaas dwingen NGO’s indirect om niet te innoveren maar gewoon door te gaan met 1e generatie-2 reactoren.
Kernenergie is natuurlijk niet alleen kernsplijting, ook kernfusie en eventueel misschien ooit eens annihilatie van materie en anti-materie.
Daarbij is kernsplijting opzich veilig toe te passen maar zijn het de centrales en vooral hun mechanische koeling die het gevaarlijk maken. Three miles island, tjernobyl, fukushima zijn allemaal ongelukken die hun oorzaak vinden in problemen met de koeling.
Nieuwere ontwerpen die leunen op natuurkundige principes om een meltdown te voorkomen zijn veel veiliger dan de huidige vooral 2e generatie kerncentrales die vetrouwen op mechanische koeling.
Daarbij hadden we thorium kerncentrales kunnen hebben die een externe neutronenbron nodig hebben om hun kernreactie op gang te houden, ware het niet dat we een afvalprodukt van uraniumcentrales konden gebruiken om kernwapens te maken, namelijk het plutonium. Mochten er bij een thorium kerncentrale problemen onstaan stop je de externe neutronenbron en daarmee stop je de kernreacties en koelt het nucleairmateriaal af, waar unranium de kernreactie in stand kan houden en daarmee hitte blijft produceren welke zonder koeling resulteert in een meltdown. In de jaren 50 was al bekend dat thorium veel veiliger was en de voorkeur had, maarja.. de koude oorlog met haar kernwapens. 🙁
Lijstje kernrampen: http://www.scientias.nl/de-grootste-kernrampen-ooit/
In het boek van Andy Weir, The Martian, speelt plutonium ook een rol. De rtg (radio-isotopische thermo-elektrische generator)is een grote doos met plutonium (Plutonium-238)
De rtg houdt het plutonium en de straling vast in de vorm van warmte en zet die om in stroom. Het is geen reactor. In de jaren zestig werd (volgens het boek) door NASA voor het eerst rtg’s ter aandrijving van onbemande sondes gebruikt. Ze bieden een hoop voordelen ten opzichte van zonne-energie. Voor bemande ruimtevluchten is het een ander verhaal.
In een bepaalde situatie (boek) kan het je goed van dienst zijn.