Stel je bent een mier met ambities. Je avontuurlijke aard heeft je er reeds toe gebracht om de directe omgeving van je mierennest te verkennen. Maar er is veel meer. Het mierennest ligt in een park, dat onderdeel is van een stad. De stad ligt in een land, dat onderdeel is van een astronomische bol. Hoe kan de blik van de mier ooit voorbij zijn horizon reiken om uit te vogelen hoe groot die bol is?
Sterrenkundigen staan voor een soortgelijke uitdaging. We weten reeds dat het zichtbare universum zo’n 93 miljard lichtjaar groot is. Dat is 880.000.000.000.000.000.000.000 kilometer. We weten ook dat het universum daar niet ophoudt. Voorbij de zichtbare horizon liggen nog vele honderden miljarden sterrenstelsels waarvan het licht ons nog niet bereikt heeft. Waar houdt het universum op? Is het wel eindig? Hoe kun je überhaupt meten wat ver voorbij de zichtbare horizon ligt?
Via de telescopen doen sterrenkundigen nog altijd de meest opmerkelijke ontdekkingen. In mijn nieuwe video vertel ik hoe we daadwerkelijk pogen te meten hoe groot het onzichtbare universum is.
Zowel het idee dat God het heelal geschapen heeft als het idee dat er (wel of niet Goddelijk geschapen) wel of geen einde is aan het Heelal, is onoplosbaar. Wie schiep God, wat is er achter het einde ?
Daarom is de vraag of de mens de lichtsnelheid kan doorbreken imperatief.
Als kwantumverstrengeling sneller dan het licht gaat, dan moet de bewegingsoverdracht middels blijkbaar stilstaande deeltjes worden omgezet naar een bewegende materie (ruimteschip).
Bijvoorbeeld door een 3 diameter buis van de Aarde naar de Maan te creëren van 10^40 kwantumverstrengelingen waarbinnen de kwantum fysica kan worden opgeheven door elke verstrengeling gelijk te maken waardoor bij een aanstoot van minimale versnelling van een proefschip dit leidt tot super-luminale snelheid die ook weer met een ongelijk maken van de verstrengeling tot stilstand komt
Als de macrokosmos oneindig is (het Multiversum), dan is de microkosmos ook – in steeds fijnere ruimtelijke lagen – tot in het oneindige gevuld met oneindig steeds kleinere sub atomaire deeltjes.
In die microkosmos kan er een schaduw afdruk zijn van de elektronen die de menselijke gedachten, herinneringen, identiteiten bevatten en eeuwig achterblijven.
Dan is een – nu nog speculatief – Wit gat een ruimtelijk gebied met veel minder dan de normale hoeveelheid (nu nog onbekende) sub atomaire deeltjes.
Dan zijn er – indien er een Oerknal was – ook immens meer en immens grotere en mogelijk overlappende ‘vreemde’ Oerknallen buiten ons Heelal.