De aarde beweegt met een enorme snelheid rondom de zon, en onze moederster beweegt op haar beurt met een rotgang rondom de kern van de Melkweg. Maar wist je dat onze Melkweg ook zelf een eigenbeweging heeft? Meerdere zelfs: de Melkweg en haar naaste buur Andromeda trekken elkaar immers aan en bewegen naar elkaar toe.
Maar buiten dat, wordt ons melkwegstelsel ook door iets anders aangetrokken. Ons moederstelsel beweegt namelijk met een snelheid van 2,2 miljoen kilometer per uur richting een mysterieus punt in de ruimte. Dit punt bevindt zich op een afstand van 150 miljoen lichtjaar en wordt de Grote Aantrekker genoemd. En niemand weet precies wat het is.
Het probleem wordt deels gevormd door het feit dat de Grote Aantrekker zich in de “Zone of Avoidance” bevindt – een gedeelte van de sterrenhemel in de richting van het galactische centrum. In deze richting zit zoveel gas en stof, dat we bijna niet kunnen zien wat zich erachter bevindt – althans niet in zichtbaar licht.
Toen de Grote Aantrekker in de jaren ’70 ontdekt werd, konden we op geen enkele manier door de Zone of Avoidance heenkijken. Met de opkomst van röntgensterrenkunde is dit veranderd: in röntgenlicht en mindere mate ook infrarood licht kunnen we wél door de Zone of Avoidance heenkijken. Hieruit is gebleken dat zich in de richting van de Grote Aantrekker een gigantische cluster van sterrenstelsels bevindt: de Norma-cluster. Deze gigantische verzameling van sterrenstelsels weegt zo’n 1000 biljoen zonnen en bevat duizenden leden.
Hoewel de Norma-cluster zeer massief is, en hoewel sterrenstelsels inderdaad in die richting bewegen, kan het geen volledige verklaring vormen voor de Grote Aantrekker. De Norma-cluster is simpelweg niet massief genoeg om de volledige beweging van de sterrenstelsels te veroorzaken. Dat betekent dat zich áchter de Norma-cluster nóg een grote bron van zwaartekracht moet bevinden. Die is later ook gevonden: in de richting van de Grote Aantrekker bevindt zich de Shapley-supercluster – een gigantische verzameling van 8000 sterrenstelsels, met een totale massa van tien miljoen miljard zonnen.
De Grote Aantrekker is dus niets mysterieus, maar ‘gewoon’ een cluster van sterrenstelsels. Maar wél de grootste cluster binnen meer dan een miljard lichtjaar.
Bron: Universe Today
Ik kan het artikel zo even niet snel terug vinden, maar ik heb ooit wel eens een artikel gelezen waarin een paar wetenschapper opperde dat alles in het universum om een bepaald punt heen draaide. Dat er in het universum een soort midden punt of zelfs middenlijn was als in een soort van vortex waar alles omheen draaide.
Bedoel je een torus?
https://www.youtube.com/watch?v=EKtevjrZOGs
Interessante theorie! Maar wat houdt dit proces gaande, volgens die theorie?
groet,
Gert (Enceladus)
Nee, als een middellijn in een vortex. Zie ook volgend plaatje en denk daarin een middellijn waar alles omheen draait.
http://scitechdaily.com/images/Timeline-inflationary-universe.jpg
Volgens sommige zou tijdens de big bang twee van dit soort universums onstaan zijn, beide tegengestelde richting op. Vergelijkbaar met de twee jets die uit een zwarte gat kunnen onstaan. Het zwarte gat is dan het punt waar de big bang plaats vond en de twee jets zijn dan de twee universums.
http://scienceblogs.com/startswithabang/files/2010/09/black-hole-3-600×450.jpg
Volgens weer andere zou het universum weer als een dubbele torus er uit kunnen zien.
Verder kan je die dubbel vortex ook binnen een torus plaatsen zoals in je filmpje.