Het magnetische veld van de maan is één tot tweeënhalf miljard jaar langer actief geweest dan gedacht. Dit blijkt uit de studie van een maansteen die op 1 augustus 1971 is meegenomen door astronauten van Apollo 15. De maansteen is afkomstig uit Mare Imbrium, een vulkanische vlakte die in het Nederlands ook wel de Zee der Regens wordt genoemd.
Veel planeten en manen genereren gedurende een deel van hun leven een magnetisch veld, welke wordt aangedreven door de hete en deels vloeibare kern van een hemellichaam. Rotsen kunnen bij hun ontstaan (oftewel, toen ze zijn gestold) de heersende magnetische veldsterkte opslaan.
Het blijkt dat de maansteen in kwestie, die 1 tot 2,5 miljard jaar oud is, een magnetische veldsterkte heeft opgeslagen van 5 microtesla. Dat is slechts tien procent van de oorspronkelijke veldsterkte van de maan (zo’n 3,5 miljard jaar geleden) maar nog altijd veel meer dan vandaag de dag – de maan genereert immers helemaal geen magnetisch veld meer.
Toch heeft de studie laten zien dat onze kosmische buur 1 tot 2,5 miljard jaar geleden nog een zwak magnetisch veld moet hebben gehad. Dat is later dan gedacht – wetenschappers hadden verwacht dat de kern van de maan 2,5 miljard jaar geleden helemaal zou zijn gestold. Waarom dat niet is gebeurd, is niet helemaal duidelijk. Wellicht dat het ijzer in de kern is gemengd met andere elementen, zoals zwavel of koolstof, die de boel langer vloeibaar hebben gehouden.
Bron: Rutger University
Er is nu dus 1 maansteen waarvan vaststaat dat hij zwak magnetisch is. Wat is het argument om dit resultaat te kunnen generaliseren? Dus: hoe kom je van 1 magnetische steen naar een hele magnetische maan rond het tijdstip dat die ene steen gevormd werd?
Goede vraag en dat wordt niet helemaal duidelijk in het bronartikel.