Een zwaartekrachtlens (ook wel gravitatielens genoemd) is een zeer sterk zwaartekrachtveld, bijvoorbeeld van een sterrenstelsel of een zwart gat, dat het licht van een daarachterliggend object afbuigt. Dit lens-effect treedt op, wanneer waarnemer, zwaartekrachtveld (lens) en achterliggende voorwerp (bron) ongeveer op één lijn staan. Het plaatje hiernaast laat bijvoorbeeld zien dat door het effect één ster dubbel kan lijken vanaf de Aarde gezien. Staat het zwaartekrachtsveld exact tussen bron en waarnemer dan zal een ring te zien zijn, een zogenaamde Einsteinring. Staan er verschillende zwaartekrachtsvelden tussen bron en waarnemer dan zal de bron meerdere malen te zien zijn. Sterrenkundigen wisten alleen niet hoeveel beelden van de bron maximaal te zien zijn. De sterrenkundige Sun Hong Rhie (Notre Dame University in Indiana, VS) dacht het antwoord te weten. Ze had een zwaartekrachtslens ontdekt bestaande uit vier massieve zwaartekrachtsvelden, die 15 beelden van een erachter liggend object veroorzaakten. Dat gebruikte ze als uitgangspunt voor de stelling dat n massieve objecten maximaal 5n-5 beelden kunnen veroorzaken. Maar ze kon haar stelling wegens geldproblemen, gezondheidsproblemen en nog wat minder plezante dingen niet bewijzen. Dat deden in 2004 wel de heren Dmitry Khavinson en Genevra Neumann (University of South Florida in Tampa resp. University of Northern Iowa in Cedar Falls, beiden in de VS). Probleem was alleen dat zij geen idee hadden wat een zwaartekrachtslens is en dat ze puur de wiskundige kant ervan interessant vonden. Zij hielden zich bezig met wat de rationele harmonische functies heet, een vorm van een polynomische vergelijking. Een voorbeeld van een polynomische vergelijking is:
Wiskundigen lossen zwaartekrachtlens-probleem op
17 juni 2008 door Reageer
Speak Your Mind