Inmiddels is vrij nauwkeurig bekend hoe oud het heelal is: 13,7 miljard jaar. OK, ze mogen er een jaartje naast zitten, maar veel zal de werkelijke waarde er niet van afwijken. Aannemend dat het heelal met de lichtsnelheid c[1]300.000 km per seconde. uitdijt, mogen we dan concluderen dat het heelal een straal van 13,7 miljard lichtjaar heeft? En dus een diameter van 27,4 miljard lichtjaar? Nee, dat mogen we niet. Bij de vraag hoe groot het heelal is moeten we namelijk niet alleen kijken naar de inhoud van het heelal – lees: de sterren, planeten, nevels, die allemaal weer in sterrenstelsels zijn gecombineerd – maar vooral naar het heelal zelf. En met dat laatste bedoel ik dan de ruimte van het heelal. Sinds de waarnemingen van Edwin Hubble uit de jaren twintig weten we dat het heelal uitdijt. De sterrenstelsels verwijderen zich van elkaar met een snelheid die aangegeven wordt door de Hubble constante: H0 = 74,2 ± 3,6 (km/s)/Mpc2. Naast deze zogenaamde Hubble expansie van het heelal, die betrekking heeft op de massa-inhoud van dat heelal, is er ook de uitdijing van de ruimte van het heelal. Van massa weten we sinds Einstein’s Speciale Relativiteitstheorie dat niets sneller kan gaan dan het licht. Elementaire deeltjes met massa gaan altijd langzamer dan c, deeltjes zonder massa (zoals fotonen) gaan mèt de lichtsnelheid. Maar die beperking geldt NIET voor de ruimte zelf. Die kan met de lichtsnelheid of hoger zelfs uitdijen. Berekeningen laten zien dat het waarneembare heelal een straal heeft van 46,5 miljard lichtjaar, dus een diameter van 93 miljard lichtjaar. Oftewel 3 x 10^80 m3. Yep! En in dat volume bevinden zich naar schatting 10^80 atomen, bijeengepakt in donkere energie, donkere materie en gewone materie. Denk niet dat we er met dat waarneembare heelal zijn, want daarbúiten is nog een gedeelte van het heelal dat we nooit kunnen waarnemen, omdat het buiten onze waarneemhorizon valt.
Het expanderende heelal. Credit: NASA/WMAP
Dat niet waarneembare heelal heeft door de inflatieperiode bij de oerknal een gigantische afmeting gekregen en de schatting is dat het minstens 1023 tot 1026 keer zo groot is als het waarneembare heelal. Ding dong! Gaan we even voor het gemak uit van het werkelijke heelal dat 1024 keer zo groot is als het waarneembare heelal, dan is de volgende vergelijking nuttig: beschouw het waarneembare heelal met z’n diameter van 93 miljard lichtjaar als een sinasappel. Het werkelijke heelal is dan zo groot als de Aarde. Pffff, niet meer te bevatten natuurlijk. Misschien dat deze video van de Canadese sterrenkundige Dokter P kan helpen. Bron: Wikipedia + Starts with a bang
Interessant artikel. Heb ik het goed als ik stel dat het stuk heelal dat buiten de waarnemingshorizon ligt, voor ons niet te zien is omdat het heelal nog niet oud genoeg is opdat het licht van dat stuk ons zou bereiken?
En als dat dan niet waarneembaar is, op welke manier kan je dan de omvang ervan (laat staan het bestaan ervan) berekenen?
Ja, alles buiten die straal van 46,5 miljard lichtjaar kunnen we niet zien. Alles daarbinnen wel. Ik zal opzoeken hoe ze precies aan die omvang van R=46,5 miljard lichtjaar zijn gekomen. Je hoort nog van mij. Dit artikel uit Scientific American biedt overigens ook al de nodige info.
@Adrianus V, “De puntjes op de i” ? : Is de positieve waarneming alleen wel voldoende voorwaarde om op absolute wijze wetenschappelijke uitspraken te mogen doen?
Is bvb. het constant karakter van de lichtsnelheid wel zo absoluut door fysische wetmatigheden bepaald of is het toch een relatief fenomeen dat mede tgv. een gelimiteerd positief waarnemingsveld optreedt? Is men door het absolute karakter van de lichtsnelheid niet eveneens gestoten op de limieten van de op positieve waarneming berustende, causaal wetenschappelijke beschrijving ? Als er zich tov. de waarnemer geen “fysische” verschijnselen sneller dan de licht kunnen verplaatsen dan is er toch wel een logisch probleem, gegeven het feit dat hoe verder een materieel punt zich in de ruimte van de waarnemer bevindt hoe sneller het zich ook van hem verwijdert.
Op een welbepaalde afstand van de waarnemer zal dan immers de snelheid van het zich verplaatsende systeem uiteindelijk de lichtsnelheid halen. Als echter niets sneller kan gaan dan het licht, dan lijkt het ook logisch dat dit meteen ook het einde betekent van wat volgens de positieve waarneming als langste “fysische afstand” mogelijk is want elke grotere afstand zou altijd corresponderen met een grotere snelheid dan die van het licht . Buiten dit veld is immers geen causale waarneming meer mogelijk. Men heeft dus wel op absolute wijze de door positieve waarneming gemeten maximale snelheid van het licht bepaald in het waarnemingsveld maar de maximale afstand die het waargenomen heelal maar kan hebben in datzelfde waarnemingsveld blijft zonder verklaring onbepaald en zou onbeperkt kunnen toenemen?
Dat “heelal” (wat dat ook zij) wordt dus door de positieve wetenschap als “fysisch” veel groter verondersteld dan wat de waarnemer binnen zijn “lichtkegel”(waarnemingshorizon) kan vatten. Dit zou blijken uit het feit dat bij een veronderstelde verplaatsing van die waarnemer naar de rand van zijn “lichtkegel” er terug zo ’n verdere ruimte opdoemt en dus een evenredig grotere afstand mogelijk zou moeten zijn. Anders geformuleerd : als de waarnemer zich 180° draait en eveneens de tegengestelde richting in rekening brengt dan zouden deze twee verste punten van zijn “lichtkegelhorizon” waarbij 300000 km/sc. gehaald werd tov. de waarnemer, toch een dubbele (fysische) lichtsnelheid tov. elkaar moeten aangeven. Maar dit gebeurt dus niet.
Omdat dit nu precies onmogelijk is vraagt het om een kennisinzichtelijke en dus logische verklaring die er bovendien ook rekening moet mee houden dat hiervoor tussen beiden wel degelijk een waarnemer (subjectief) noodzakelijk is tov. van wie de maximale lichtsnelheid gehandhaafd blijft anders hebben beide punten slechts een fysische (objectieve) relatie tot elkaar waardoor ze zich zonder meer tov elkaar met 600000km/sec zouden moeten verwijderen. Het blijkt dus slechts binnen een perspectivistische waarnemingshorizon, die daarom dus ook de waarnemer inrekent, dat de lichtsnelheid 300000 km/sec. blijft halen. De onmogelijkheid om de lichtsnelheid te kunnen overtreden heeft dus ook te maken met hoe de waarnemer daarin “waarneemt” en dus niet enkel met de louter fysische onmogelijkheid dat een grootste afstand of snelheid niet zou kunnen overtreden worden. De waarnemer is immers ook een psychologisch gegeven dat zich uit in zijn perspectivistisch waarnemingsveld en bestudeerd daardoor de dingen niet enkel onafhankelijk van zichzelf vanuit een louter “fysisch” (objectief) maar ook vanuit zijn subjectief waarnemingsveld waarbinnen zowel het waargenomen fysische (positief als waargenomene) als de waarneming zelf (negatief als waarneming) zich voordoet. Binnen zijn waarnemingsveld (waarnemingshorizon) dient daarom zowel de afstand als de snelheid aan beperking onderhevig.
Er wordt echter stilzwijgend (?) aangenomen dat het heelal buiten de “lichtkegel” fysisch gewoon doorgaat omdat die grotere afstanden (hoe groot?), zonder verklaring hiervoor, wel degelijk een onafhankelijk fysisch bestaan zouden hebben echter zonder dat de lichtsnelheid daardoor mag toenemen ? Komt hierdoor de waarnemende wetenschap niet overduidelijk in logische tegenspraak met zichzelf ? Hieruit afgeleid moet, om de logica geen geweld aan te doen toch het “onfysisch concept waarneming” dat staat tegenover het “fysisch waargenomene” dus een belangrijke rol gaan spelen in het reële concept werkelijkheid waarin de lichtsnelheid inderdaad niet kan overschreden worden. Want als de lichtsnelheid (tijd) en afstand (ruimte) enkel “zogenaamd onafhankelijke fysische” feiten zouden zijn zonder verband met de waarneming of waarnemer, wat dan met de afstand die als “onbeperkt” uitgebreid kan worden verondersteld met snelheidsbeperking ??. Hoe valt dan de lichtsnelheid in haar koppeling met afstand als beiden samenkomen bij 300000 km/sec. hiermee nog mee te rijmen?
Maar wat gebeurt er dan werkelijk (dus niet benaderend wetenschappelijk) als de positieve causaliteit op zich ons bij het redeneren daarover in de steek laat ? Immers alles wat gebeurt, wordt op absolute wijze verondersteld te gebeuren in een onbeperkte causale éénrichtingstijd waarbij de oorzaak (de energie) altijd vóór het gevolg optreedt (de verplaatsing van het fenomeen) en waarbij een grotere verplaatsing dan de absolute lichtsnelheid onmogelijk kan. Is het dan ook niet de positief causale waarneming zelf die door haar perspectivistisch optreden in ruimte en tijd ons slechts een gedeeltelijke (halve) werkelijkheid toont die precies daarom enkel een beperkte maatstaf blijkt te zijn om de “zogenaamd objectieve werkelijkheid” in alle gevallen met absolute zekerheid te kunnen vaststellen ? Loopt anderzijds de éénzijdig fysische benadering daar dan ook niet op haar eind omdat ze in werkelijkheid geen absoluut maar ook slechts een relatief gegeven blijkt te zijn in samenhang met de waarneming?
Bij 300000 km/sec is “fysisch” ( in positief causale zin) vastgesteld dat de tijd immers stil staat en dat de materie in de zin van haar verplaatsing flinterdun is geworden. Het overschrijden van deze grens kan daarom niets anders dan een omkering in de tijd betekenen (indijing ipv. uitdijing) terug naar de waarnemer en heeft dus ook “subjectieve” consequenties. Deze omgekeerde causaliteit vertoont dan inderdaad geen “vormen” (materie) meer waarmee wij vertrouwd zijn maar toenemend dichter bij de waarnemer kwantumeffecten wat wij golven en deeltjes noemen wat zich in die “vormen” ook die werkelijkheid weerspiegelt. Dezelfde werkelijkheid blijkt dus ontegensprekelijk op twee tegengestelde wijzen interpreteerbaar nl. als gevormde (deterministisch) en ongevormde (indeterministisch) entiteit welke inderdaad, zonder verband met het bewustzijn van de waarnemer, geen enkel fysisch verband met elkaar kunnen hebben.
Vanuit de absolute lineaire (positieve) causaliteit gezien echter (waarbij dus geen omkering plaatsvindt) kan het toenemen van de afstand boven deze die door de lichtsnelheid slechts toegelaten zou zijn enkel geïnterpreteerd worden als een toename van een fysische afstand tov een buiten het spel staande waarnemer. Echter niet zonder contradictie die ontstaat als gevolg van het feit dat de snelheid niet navenant hiermee kan stijgen boven de lichtsnelheid. Moet hier, om de logica geen geweld aan te doen, dan ook niet worden overgeschakeld op een “negatieve” causaliteit die misschien niet positief door de waarneming te verifiëren is maar niettemin toch even bepalend aanwezig ?
Moet in werkelijkheid daarom niet de veronderstelde (onmogelijke) dubbele snelheid die fysisch met de dubbele afstand zou corresponderen niet eerder gezien worden als een (negatieve) terugkomst bij de waarnemer maar dan zonder de contradictie die Einstein destijds in zijn tweelingenparadox beredeneerde. De contradictie treedt dan nl. niet op omdat deze dubbele “fysische afstand” dan in wezen niet voorkomt in de beslotenheid van het waarnemingsveld (de waarnemingshorizon van de waarnemer) en dus de te overwinnen “zwaartekrachtsvelden” in het geval waarbij de waarneming dus als negatieve tijdsfactor in het denkproces wordt ingeschakeld, elkaar zullen compenseren waardoor zij dus niet bij hun terugkeer “fysisch” hoeven te worden samengeteld. De ontkoppeling van de “waarnemer” aan de “fysische feiten” blijkt precies hier het foutieve denken te zijn en de reden waardoor in het geval van de tweeling de contradictie wordt bevestigd omdat precies dan een enorme gaping in de tijd ontstaat tussen beiden bij hun terugkeer.
Maar dan moet men natuurlijk aanvaarden dat de perspectivistische wijze waarop de “positieve waarnemer” slechts de werkelijkheid kan waarnemen ook maar een onvolledig (positief verabsoluteerd) beeld geeft van die werkelijkheid. Naar analogie van een vervormende spiegel” waarin beide tegengestelde tijden geen lineaire maar een deel van een (cyclische) kromme functie blijken te zijn van een slechts relatieve werkelijkheid zoals ze zich ook werkelijk (en niet bij beschreven benadering) voordoet. Zowel de waarnemer alos het waargenomene blijken dus in het geheel een even belangrijke rol te spelen als het de bedoeling is de contradictie uit te sluiten. Hiermee contrasteert deze visie dan ook met datgene wat altijd alleen werd afgeleid uit een “absoluut geachte fysische werkelijkheid”, met haar ingebouwde contradicties, los van de perspectivische waarnemer. Ook de “fysische” werkelijkheid zoals ze dan verschijnt in een volledig werkelijkheidsconcept, omdat ze dan logisch blijft, hierdoor niet uitgesloten maar integendeel breder bevestigd.
Moeten wij daarom niet evolueren naar een relatiever denken over feiten, dingen en gebeurtenissen dan wat wij op onze zogenaamd als “normaal aanvaardde” absolute reductionistische wijze doen ? Om dan op relatievere basis te kunnen inzien ,zonder nog op te lossen contradicties, dat deeltjes die vanuit een éénzijdig absolute, causale visie bestudeerd worden en hierdoor sneller schijnen te gaan dan het licht dit in een relatieve werkelijkheid niet hoeven te doen. Zij veronderstellen dan echter waarnemers die niet meer in een éénzijdig tijdsveld denken maar de volledige en niet enkel de “fysische”werkelijkheid kunnen zien als de resultante van “wellicht stuurbare” tegengestelde tijden (of potentiaalverschillen).
Mogelijks is een evolutie dan mogelijk naar een “technologisch” hoger in te stellen evenwicht dan de entropie beoogt waarvan zowel de macroscopische als de microscopische werkelijkheid deel uitmaakt. De waarneming blijkt dan immers niet meer absoluut slaafs onderworpen aan deterministische tendensen van de relativiteitstheorie maar behoudt in de waarnemer ook het verband met indeterministisch vastgestelde kwantumfysische werkingen. Is het dan ook niet noodzakelijk als zij toch altijd samen en dus niet meer als een éénzijdig positief causaal verschijnsel optreedt van deze samenhang te blijven zien ook binnen onze bedenkingen over alle feiten, dingen en gebeurtenissen.
@alex eggermont, Alex, leuk zo'n enorme lap tekst, maar kan je het even in twee á drie zinnen samenvatten? Ik heb een blog geschreven over de grootte van het heelal. Klopt de info in die blog of niet? Graag iets meer to the point, please.
@Sereniteit, er zijn meer zaken in bovenstaande verhaal dat naar mijn mening flink spaak loopt. Als de oerknal daadwerkelijk 13,7 miljard plaats vond, hoe is het dan mogelijk dat het verst verwijderde sterrenstelsel 13,1 miljard lichtjaar van ons verwijderd is? Dit betekent dat deze zich met een snelheid ver boven de lichtsnelheid van ons verwijdert moet hebben aangezien het licht 13.1 miljard jaren lang gereisd heeft om ons te bereiken. Of de oerknal was minimaal 2 x 13,7 miljard jaar geleden. Ik begrijp het toch juist dat alle materie is ontstaan uit die ene oneindige kleine punt?
Interessante correspondentie. Misschien leuk om ook hierover na te denken. Namelijk de volgende beeldspraak:
als een keeper in een voetbalwedstrijd de bal uit trapt, duurt het ongeveer 3 seconden voor de bal in het spel is.
Dacht je dan dat deze keeper stil blijft staan na deze uittrap? NEE. Tijdens deze uittrap beweegt de keeper gewoon. Als je dit toepast op het beeld van het heelal, dan kan het het volgende betekenen: wat wij zien van het uiterste heelal, het allerlaatste licht dat uitgezonden is en wij zien als de grens van het heelal, dan bewegen die sterren gewoon door! als wij dan deze grens zien, van 13,7 miljard lichtjaar, dan duurde het ook 13,7 miljard lichtjaar om ons te bereiken. Maar net zoals die keeper in de beeldspraak, bewegen de sterren op deze grens van het heelal, gewoon door! Dus het licht doet er 13,7 miljard lichtjaar over om ons te bereiken, maar het beweegt gewoon ook 13,7 miljard lichtjaar door. Of heb ik het fout?
hallo, wat ik bedoelde met dat na de uittrap van een keeper de bal er 3 seconden over doet voordat de bal weer in het spel is, dat als het licht wat wij zien van de grens van het heelal ons bereikt heeft, dat tijdens de reis van dit licht ook het heelal blijft bewegen. dus als dit licht ons bereikt heeft, het heelal ook weer DUBBEL heeft geexpandeert!!
dus het heelal is dan 2 maal 13,7 miljard lichtjaar uitgezet.
Hoe is het heelal ontstaan dat wil ik graag weten en hoe groot het heelal is hen of de
Arden en de andere planten is ontstaan dankjewel groetjes Lieke .
Het is onmogelijk een afstand van 46,5 miljard lichtjaar waar te nemen, als het heelal slechts 13,7 miljard jaar oud is, want dan zou het licht veel sneller dan C moeten gaan.
Wat we namelijk zien moet ons via de snelheid van het licht bereiken en is de hoogst mogelijke zichtbare afstand 13,7 miljard lichtjaar.
Daar kan de uitdijing van de ruimte niks aan veranderen.
De ruimte expandeert en de sterrenstelsels daarin expanderen mee, net zoals de krenten in een rijzend krentenbrood in de oven. De beperking dat sterren en sterrenstelsels niet sneller kunnen dan de lichtsnelheid c klopt, maar die geldt slechts voor lokale situaties. Voor kosmologische afstanden geldt 'ie niet. Zie deze pagina op Wikipedia voor een uitleg daarover.
Nee. Volgens mij zijn er hooguit 3: de eerste hemel (wolken), tweede hemel (heelal) en de derde, spirituele hemel, maar het bestaan daarvan wordt ter discussie gesteld.
harrychristus, dit is complexe materie en ik begrijp dat het moeilijk te bevatten is. Toch is het zo dat sterrenstelsels gezien vanaf onze positie sneller dan het licht kunnen bewegen. Dat heeft te maken met allerlei ingewikkelde zaken, zoals de Hubble-horizon e.v.a. Ik snap het fijne er ook niet precies van. Bedenk wel dat sterrenstelsels aan de rand van onze horizon sneller dan het licht LIJKEN te bewegen! Als iemand zich bevind op een lokale positie t.o.v. het snelbewegende horizonstelsel dan wordt de lichtsnelheid niet doorbroken.
Was jij trouwens niet degene van die theorie dat atomen uit ruimteschepen bestaan?
Beste Olaf: ik begrijp best dat het een complexe materie is, maar niettegenstaande denk ik dat de ruimte als zodanig niet kan uitdijen en dat zoiets ook nooit bewezen is.
Mijn inziens is het heelal oneindig en eeuwig.
Wel is het mogelijk dat de sterrenstelsels ten opzichte van elkaar uitdijen vanuit een oorspronkelijk middelpunt, ten onrechte "Oer"knal geheten, want dat die "knal" het begin is van het heelal is ook nooit bewezen.
Bovendien is het begrip knal iets anders dan uitdijen.
En als volgens Einstein het licht niet sneller kan gaan dan C dan kan onze waarnemingshorizon nooit verder zijn dan 13,7 miljard lichtjaar volgens de theorie van de wetenschap.
Als je daar dan ook nog bij rekent dat de sterrenstelsels eerst weg moeten vliegen uit hun middelpunt van de oerknal, dan kom je zelf slechts op de helft, namelijk 6,85 lichtjaar, dus voor de heen weg en de terugweg.
Ja: ik ben inderdaad degene die denkt dat atomen uit ruimteschepen bestaan en ik heb van daaruit ook een andere kijk om het heelal dan de wetenschap.
Ja, die theorie van Harrychristus – leuke naam – van atomen die uit ruimteschepen bestaan had ik ook op z'n site gezien. Tja, wat moeten we daar nou van zeggen? 🙂
Verdiep je erin en probeer een intelligent antwoord te geven.
ATOMEN BESTAAN UIT RUIMTESCHEPEN
Atomen bestaan uit ruimteschepen waarin triljoenen super-intelligente microwezens wonen en in de verre toekomst gaan wij ook zelf het heelal volbouwen met ruimteschepen.
ONEINDIGE REEKS VAN STEEDS HOGERE CULTUREN
Atomen bestaan uit ruimteschepen, waarin microwezens wonen, die ook weer uit (hoger ontwikkelde) atomen bestaan, die uit (nog veel hoger ontwikkelde) ruimteschepen bestaan, enz enz enz … als een oneindige reeks van steeds hogere culturen.
HEELAL UIT LEVENDE WEZENS.
Het hele heelal is dus eigenlijk uit levende wezens opgebouwd.
Het heelal is niet alleen maar een dood mechaniek wat de wetenschap ons wijs wil maken, maar het heelal is in wezen een levend heelal uit levende wezens opgebouwd en ook door levende wezens opgebouwd.
GOD
Het heelal is eigenlijk GOD zelf als de eenheid van een oneindig aantal microwezens.
Lees de nieuwe bijbel over gods eeuwig en oneindig rijk in de microkosmos.
Harry, ik kan er geen intelligent antwoord op geven. Het roept bij mij slechts één vraag op: waar baseer je dit allemaal op? Geen gram onderzoek door deeltjesversnellers als de LHC, Tevatron en andere instrumenten heeft een aanwijzing gegeven dat atomen de inhoud hebben die jij schetst.
Ik weet wel dat ik er vroeger bij AstroStart hard om moest lachen, maar tegenwoordig laat ik iedereen in z'n waarde en mag harriechristus denken wat hij wil…..:) Mijn eigen mening over z'n theorie……laat ik maar even achterwege 😛
@Harrychristus: de dokter heeft nog zó gezegd: blijf van de roze pilletjes af. Van de witte word je rustig, van de roze weet je dat ze door ruimteschepen in de vorm van atomen worden gemaakt en daar komen alleen maar problemen van door de kleine mannetjes die in de ruimeschepen zitten. Iedere sinaasappel is inderdaad cyclisch als je 'm als expanderend beschouwt, maar als-ie echt gaat expanderen komen er vieze vlekken op de muren. Wel beperkt, maar toch oneindig lastig. Verder is God alweer een tijdje dood en Spinoza ook. Gezien je naam heb je ambities, maar gezien je stukjes reiken die niet verder dan de roze pilletjes.
LOL. Goh, wel verwarrend hoor, al die Arie's. Trouwens, dat God dood is las ik toevallig onlangs ook. De NASA schijnt 'm na een zoektocht van 52 jaren op de Maan te hebben neergeschoten. "Our men gave chase in a moon buggy, finally overtaking Him in a crater where He was subdued after several minutes of violent hand-to-hand combat", aldus Richard Egan, Mission Control Chief van Johnson Space Center in Houston.
Haha. Multatuli zei al:'van de maan af gezien zijn we allen even groot'. Andersom blijkbaar ook, behalve als ze in kraters onderduiken.
Leuk stuk trouwens.
Bizarre gedachte dat de ruimte wellicht sneller kan/kon expanderen dan C. Was een heftige tijd toen het begon. Denk er nog steeds met enige weemoed aan. Ben sindsdien een hoop mensen uit het oog verloren. Gelukkig is Harrychristus weer terug;-). Helaas met pilletjes.
het heelal is 85475828457842571371843941378174930741837481734893174897314739014934731895715693816586313589618934635835671371871587238573851738951739857391503753895738659561838156385173895731058357319579387500000000000000000003587358735897381758315783751857173513586893671 nm
Matthijs, wat er in die blog staat over omvang en ouderdom van het heelal is niet gebaseerd op wat iemand daar ooit over heeft gezegd, maar is gebaseerd op waarnemingen met talloze instrumenten aan het heelal. Dus geen naäpen van wat iemand daar ooit over geroepen heeft, maar met onafhankelijke waarnemingen metingen aan de eigenschappen van het heelal. En die scheppingstheorie, hoe is die tot stand gekomen? Vertel jij daar eens over als je wilt.
de scheppingstheorie is in ieder geval niet verzonnen. noach nam in de ark kleitabletten van ruim duizend jaar oud mee waar de scheppingsgeschiedenis op is geschreven. mozes heeft vervolgens de kleitabletten gebundelt en nauwkeurig overgeschreven op papier, waarschijnlijk ten tijde van de woestijreis. waarom kleitabletten? wel, de schrijfstijlen van de boeken van mozes lopen sterk uiteen. bovendien komt noach terug in praktisch alle verhalen die je kunt vinden over de schepping en de zondvloed. de hier bovenstaande informatie heb ik gehaald uit het boek De wereldwijde vloed van Tjarko Evenboer. aangaande de omvang en de grootte van het heelal heb ik in ieder geval niks, maar dan ook helemaal niks gezegt, enkel dat ze best wel gelijk zouden kunnen hebben. en aangaande ouderdom, het valt helemaal niet te controleren of die zogenaamde meet instrumenten wel betrouwbaar zijn.
Over scheppingstheorieën en religie kunnen we nog 2000 jaar discussiëren, daar komen we nooit uit. Astroblogs is een astronomische site, die nieuws meldt op het terrein van astronomie, natuurkunde en ruimtevaart. Reacties graag op grond van argumenten en niet van dogma’s die in de oertijd zijn geformuleerd. Dus geen religie graag op de Astroblogs, daar zijn talloze andere fora voor.
Wie heeft het nou weer over dogma´s? Ze hebben mij een vraag gestelt, en die beantwoord ik gewoon. En als er dan vervolgens wordt gezegt dat ik mijn religie niet mag verdedigen, dan is dat beperken van vrijheid van meningsuiting en/of angst om in een hoekje te worden gedreven.
Matthijs, uiteraard mag je religie verdedigen, dat is je goed recht. Maar op de Astroblogs discussiëren we op basis van argumenten, niet op basis van wat er op kleitabletten van duizenden jaren oud gezegd is. Jij komt zelf een paar reacties terug aan met de scheppingstheorie om alles te verklaren, dus jij bent degene die religie er bij haalt.
Het heelal kan je heg eigenlijk niet noemen als het oneindigt is, we kunnen spreken van een hele maan of hele aarde. Maar de ruimte is meer als ruimte wat nooit zal stoppen. Als het heelal bijv 10 miljoen kilometer is dat kan je het heelal noemen, geen mens komt dit ooit te weten.
Om bij een ster te komen duurd al 30 jaar alleen de heenweg.
Al een oud topic, maar het roept bij mij nog steeds vragen op:
De verste sterrenstelsels die we kunnen zien zitten ongeveer op 13,4 miljard lichtjaar afstand. Ik las op wikipedia dat dat ook de afstand was tussen ‘ons’ en dat sterrenstelsel op het moment van uitzenden. Is het dan niet zo, dat dat licht er veel langer dan 13,4 miljard jaren over zou doen om ons te bereiken, omdat de ruimte ondertussen groter is geworden?
Dank. Als ik ’t goed begrijp gebruiken ze bij Wikipedia definitie #3 (https://nl.wikipedia.org/wiki/Waarneembaar_heelal) en definitie #1 door elkaar. #1 Op het moment dat geschreven wordt dat het stelsel op het moment van het versturen van de fotonen op 13,75 miljard lichtjaar van ons af ligt en #3 op het moment dat ze schrijven dat het er 13,75 miljard jaar over gedaan heeft om ons te bereiken.
Tsja, wat de verwarring vergroot is dat op die wiki-pagina gesproken wordt over 13,75 miljard jaar ouderdom. Dat gaat dus over tijd. Zonder expanderend heelal zouden we arriverende fotonen van een sterrenstelsel dat 13,75 miljard jaar oud is ook op dezelfde afstand markeren, dus 13,75 miljard jaar oud=13,75 miljard jaar ver weg. Maar door de expansie van het heelal gaat die 1 op 1 relatie tussen afstand en ouderdom niet meer op en dan krijgen we 13,75 miljard jaar oud = 46,5 miljard lichtjaar overbrugde afstand door de fotonen.
misschien bestaan de ververste waar neembare steren niet meer .hun licht is toch vele miljarden jaren onderweg.
naar ons. dus wij kijken in hun verleden.
Als we de Lus van MÖBIUS er eens bijnemen en deze lus driedimensionaal maken, zien wij
dat alles wat zich beweegt in in deze driedimensiale voorstelling zich eerst er binnen bevindt en na verloop van tijd
er buiten of omgekeerd.
Dat betekent dat het heelal na verloop van tijd in zichzelf terugkeert en er geen begin en geen einde is.
En dat betekent weer dat er meer dan 1 oerknal moet zijn geweest, mogelijk oneindig veel.
Je bedoelt dat het heelal gekromd is? Waar haal je die informatie vandaan, van dat gebogen licht diep in het heelal (even de zwaartekrachtslenzen buiten beschouwing gelaten)?
Interessant artikel. Heb ik het goed als ik stel dat het stuk heelal dat buiten de waarnemingshorizon ligt, voor ons niet te zien is omdat het heelal nog niet oud genoeg is opdat het licht van dat stuk ons zou bereiken?
En als dat dan niet waarneembaar is, op welke manier kan je dan de omvang ervan (laat staan het bestaan ervan) berekenen?
Ja, alles buiten die straal van 46,5 miljard lichtjaar kunnen we niet zien. Alles daarbinnen wel. Ik zal opzoeken hoe ze precies aan die omvang van R=46,5 miljard lichtjaar zijn gekomen. Je hoort nog van mij. Dit artikel uit Scientific American biedt overigens ook al de nodige info.
@Adrianus V, “De puntjes op de i” ? : Is de positieve waarneming alleen wel voldoende voorwaarde om op absolute wijze wetenschappelijke uitspraken te mogen doen?
Is bvb. het constant karakter van de lichtsnelheid wel zo absoluut door fysische wetmatigheden bepaald of is het toch een relatief fenomeen dat mede tgv. een gelimiteerd positief waarnemingsveld optreedt? Is men door het absolute karakter van de lichtsnelheid niet eveneens gestoten op de limieten van de op positieve waarneming berustende, causaal wetenschappelijke beschrijving ? Als er zich tov. de waarnemer geen “fysische” verschijnselen sneller dan de licht kunnen verplaatsen dan is er toch wel een logisch probleem, gegeven het feit dat hoe verder een materieel punt zich in de ruimte van de waarnemer bevindt hoe sneller het zich ook van hem verwijdert.
Op een welbepaalde afstand van de waarnemer zal dan immers de snelheid van het zich verplaatsende systeem uiteindelijk de lichtsnelheid halen. Als echter niets sneller kan gaan dan het licht, dan lijkt het ook logisch dat dit meteen ook het einde betekent van wat volgens de positieve waarneming als langste “fysische afstand” mogelijk is want elke grotere afstand zou altijd corresponderen met een grotere snelheid dan die van het licht . Buiten dit veld is immers geen causale waarneming meer mogelijk. Men heeft dus wel op absolute wijze de door positieve waarneming gemeten maximale snelheid van het licht bepaald in het waarnemingsveld maar de maximale afstand die het waargenomen heelal maar kan hebben in datzelfde waarnemingsveld blijft zonder verklaring onbepaald en zou onbeperkt kunnen toenemen?
Dat “heelal” (wat dat ook zij) wordt dus door de positieve wetenschap als “fysisch” veel groter verondersteld dan wat de waarnemer binnen zijn “lichtkegel”(waarnemingshorizon) kan vatten. Dit zou blijken uit het feit dat bij een veronderstelde verplaatsing van die waarnemer naar de rand van zijn “lichtkegel” er terug zo ’n verdere ruimte opdoemt en dus een evenredig grotere afstand mogelijk zou moeten zijn. Anders geformuleerd : als de waarnemer zich 180° draait en eveneens de tegengestelde richting in rekening brengt dan zouden deze twee verste punten van zijn “lichtkegelhorizon” waarbij 300000 km/sc. gehaald werd tov. de waarnemer, toch een dubbele (fysische) lichtsnelheid tov. elkaar moeten aangeven. Maar dit gebeurt dus niet.
Omdat dit nu precies onmogelijk is vraagt het om een kennisinzichtelijke en dus logische verklaring die er bovendien ook rekening moet mee houden dat hiervoor tussen beiden wel degelijk een waarnemer (subjectief) noodzakelijk is tov. van wie de maximale lichtsnelheid gehandhaafd blijft anders hebben beide punten slechts een fysische (objectieve) relatie tot elkaar waardoor ze zich zonder meer tov elkaar met 600000km/sec zouden moeten verwijderen. Het blijkt dus slechts binnen een perspectivistische waarnemingshorizon, die daarom dus ook de waarnemer inrekent, dat de lichtsnelheid 300000 km/sec. blijft halen. De onmogelijkheid om de lichtsnelheid te kunnen overtreden heeft dus ook te maken met hoe de waarnemer daarin “waarneemt” en dus niet enkel met de louter fysische onmogelijkheid dat een grootste afstand of snelheid niet zou kunnen overtreden worden. De waarnemer is immers ook een psychologisch gegeven dat zich uit in zijn perspectivistisch waarnemingsveld en bestudeerd daardoor de dingen niet enkel onafhankelijk van zichzelf vanuit een louter “fysisch” (objectief) maar ook vanuit zijn subjectief waarnemingsveld waarbinnen zowel het waargenomen fysische (positief als waargenomene) als de waarneming zelf (negatief als waarneming) zich voordoet. Binnen zijn waarnemingsveld (waarnemingshorizon) dient daarom zowel de afstand als de snelheid aan beperking onderhevig.
Er wordt echter stilzwijgend (?) aangenomen dat het heelal buiten de “lichtkegel” fysisch gewoon doorgaat omdat die grotere afstanden (hoe groot?), zonder verklaring hiervoor, wel degelijk een onafhankelijk fysisch bestaan zouden hebben echter zonder dat de lichtsnelheid daardoor mag toenemen ? Komt hierdoor de waarnemende wetenschap niet overduidelijk in logische tegenspraak met zichzelf ? Hieruit afgeleid moet, om de logica geen geweld aan te doen toch het “onfysisch concept waarneming” dat staat tegenover het “fysisch waargenomene” dus een belangrijke rol gaan spelen in het reële concept werkelijkheid waarin de lichtsnelheid inderdaad niet kan overschreden worden. Want als de lichtsnelheid (tijd) en afstand (ruimte) enkel “zogenaamd onafhankelijke fysische” feiten zouden zijn zonder verband met de waarneming of waarnemer, wat dan met de afstand die als “onbeperkt” uitgebreid kan worden verondersteld met snelheidsbeperking ??. Hoe valt dan de lichtsnelheid in haar koppeling met afstand als beiden samenkomen bij 300000 km/sec. hiermee nog mee te rijmen?
Maar wat gebeurt er dan werkelijk (dus niet benaderend wetenschappelijk) als de positieve causaliteit op zich ons bij het redeneren daarover in de steek laat ? Immers alles wat gebeurt, wordt op absolute wijze verondersteld te gebeuren in een onbeperkte causale éénrichtingstijd waarbij de oorzaak (de energie) altijd vóór het gevolg optreedt (de verplaatsing van het fenomeen) en waarbij een grotere verplaatsing dan de absolute lichtsnelheid onmogelijk kan. Is het dan ook niet de positief causale waarneming zelf die door haar perspectivistisch optreden in ruimte en tijd ons slechts een gedeeltelijke (halve) werkelijkheid toont die precies daarom enkel een beperkte maatstaf blijkt te zijn om de “zogenaamd objectieve werkelijkheid” in alle gevallen met absolute zekerheid te kunnen vaststellen ? Loopt anderzijds de éénzijdig fysische benadering daar dan ook niet op haar eind omdat ze in werkelijkheid geen absoluut maar ook slechts een relatief gegeven blijkt te zijn in samenhang met de waarneming?
Bij 300000 km/sec is “fysisch” ( in positief causale zin) vastgesteld dat de tijd immers stil staat en dat de materie in de zin van haar verplaatsing flinterdun is geworden. Het overschrijden van deze grens kan daarom niets anders dan een omkering in de tijd betekenen (indijing ipv. uitdijing) terug naar de waarnemer en heeft dus ook “subjectieve” consequenties. Deze omgekeerde causaliteit vertoont dan inderdaad geen “vormen” (materie) meer waarmee wij vertrouwd zijn maar toenemend dichter bij de waarnemer kwantumeffecten wat wij golven en deeltjes noemen wat zich in die “vormen” ook die werkelijkheid weerspiegelt. Dezelfde werkelijkheid blijkt dus ontegensprekelijk op twee tegengestelde wijzen interpreteerbaar nl. als gevormde (deterministisch) en ongevormde (indeterministisch) entiteit welke inderdaad, zonder verband met het bewustzijn van de waarnemer, geen enkel fysisch verband met elkaar kunnen hebben.
Vanuit de absolute lineaire (positieve) causaliteit gezien echter (waarbij dus geen omkering plaatsvindt) kan het toenemen van de afstand boven deze die door de lichtsnelheid slechts toegelaten zou zijn enkel geïnterpreteerd worden als een toename van een fysische afstand tov een buiten het spel staande waarnemer. Echter niet zonder contradictie die ontstaat als gevolg van het feit dat de snelheid niet navenant hiermee kan stijgen boven de lichtsnelheid. Moet hier, om de logica geen geweld aan te doen, dan ook niet worden overgeschakeld op een “negatieve” causaliteit die misschien niet positief door de waarneming te verifiëren is maar niettemin toch even bepalend aanwezig ?
Moet in werkelijkheid daarom niet de veronderstelde (onmogelijke) dubbele snelheid die fysisch met de dubbele afstand zou corresponderen niet eerder gezien worden als een (negatieve) terugkomst bij de waarnemer maar dan zonder de contradictie die Einstein destijds in zijn tweelingenparadox beredeneerde. De contradictie treedt dan nl. niet op omdat deze dubbele “fysische afstand” dan in wezen niet voorkomt in de beslotenheid van het waarnemingsveld (de waarnemingshorizon van de waarnemer) en dus de te overwinnen “zwaartekrachtsvelden” in het geval waarbij de waarneming dus als negatieve tijdsfactor in het denkproces wordt ingeschakeld, elkaar zullen compenseren waardoor zij dus niet bij hun terugkeer “fysisch” hoeven te worden samengeteld. De ontkoppeling van de “waarnemer” aan de “fysische feiten” blijkt precies hier het foutieve denken te zijn en de reden waardoor in het geval van de tweeling de contradictie wordt bevestigd omdat precies dan een enorme gaping in de tijd ontstaat tussen beiden bij hun terugkeer.
Maar dan moet men natuurlijk aanvaarden dat de perspectivistische wijze waarop de “positieve waarnemer” slechts de werkelijkheid kan waarnemen ook maar een onvolledig (positief verabsoluteerd) beeld geeft van die werkelijkheid. Naar analogie van een vervormende spiegel” waarin beide tegengestelde tijden geen lineaire maar een deel van een (cyclische) kromme functie blijken te zijn van een slechts relatieve werkelijkheid zoals ze zich ook werkelijk (en niet bij beschreven benadering) voordoet. Zowel de waarnemer alos het waargenomene blijken dus in het geheel een even belangrijke rol te spelen als het de bedoeling is de contradictie uit te sluiten. Hiermee contrasteert deze visie dan ook met datgene wat altijd alleen werd afgeleid uit een “absoluut geachte fysische werkelijkheid”, met haar ingebouwde contradicties, los van de perspectivische waarnemer. Ook de “fysische” werkelijkheid zoals ze dan verschijnt in een volledig werkelijkheidsconcept, omdat ze dan logisch blijft, hierdoor niet uitgesloten maar integendeel breder bevestigd.
Moeten wij daarom niet evolueren naar een relatiever denken over feiten, dingen en gebeurtenissen dan wat wij op onze zogenaamd als “normaal aanvaardde” absolute reductionistische wijze doen ? Om dan op relatievere basis te kunnen inzien ,zonder nog op te lossen contradicties, dat deeltjes die vanuit een éénzijdig absolute, causale visie bestudeerd worden en hierdoor sneller schijnen te gaan dan het licht dit in een relatieve werkelijkheid niet hoeven te doen. Zij veronderstellen dan echter waarnemers die niet meer in een éénzijdig tijdsveld denken maar de volledige en niet enkel de “fysische”werkelijkheid kunnen zien als de resultante van “wellicht stuurbare” tegengestelde tijden (of potentiaalverschillen).
Mogelijks is een evolutie dan mogelijk naar een “technologisch” hoger in te stellen evenwicht dan de entropie beoogt waarvan zowel de macroscopische als de microscopische werkelijkheid deel uitmaakt. De waarneming blijkt dan immers niet meer absoluut slaafs onderworpen aan deterministische tendensen van de relativiteitstheorie maar behoudt in de waarnemer ook het verband met indeterministisch vastgestelde kwantumfysische werkingen. Is het dan ook niet noodzakelijk als zij toch altijd samen en dus niet meer als een éénzijdig positief causaal verschijnsel optreedt van deze samenhang te blijven zien ook binnen onze bedenkingen over alle feiten, dingen en gebeurtenissen.
@alex eggermont, Alex, leuk zo'n enorme lap tekst, maar kan je het even in twee á drie zinnen samenvatten? Ik heb een blog geschreven over de grootte van het heelal. Klopt de info in die blog of niet? Graag iets meer to the point, please.
Dat klopt ook wel denk ik als daar goed over heb nagedacht
@Sereniteit, er zijn meer zaken in bovenstaande verhaal dat naar mijn mening flink spaak loopt. Als de oerknal daadwerkelijk 13,7 miljard plaats vond, hoe is het dan mogelijk dat het verst verwijderde sterrenstelsel 13,1 miljard lichtjaar van ons verwijderd is? Dit betekent dat deze zich met een snelheid ver boven de lichtsnelheid van ons verwijdert moet hebben aangezien het licht 13.1 miljard jaren lang gereisd heeft om ons te bereiken. Of de oerknal was minimaal 2 x 13,7 miljard jaar geleden. Ik begrijp het toch juist dat alle materie is ontstaan uit die ene oneindige kleine punt?
Interessante correspondentie. Misschien leuk om ook hierover na te denken. Namelijk de volgende beeldspraak:
als een keeper in een voetbalwedstrijd de bal uit trapt, duurt het ongeveer 3 seconden voor de bal in het spel is.
Dacht je dan dat deze keeper stil blijft staan na deze uittrap? NEE. Tijdens deze uittrap beweegt de keeper gewoon. Als je dit toepast op het beeld van het heelal, dan kan het het volgende betekenen: wat wij zien van het uiterste heelal, het allerlaatste licht dat uitgezonden is en wij zien als de grens van het heelal, dan bewegen die sterren gewoon door! als wij dan deze grens zien, van 13,7 miljard lichtjaar, dan duurde het ook 13,7 miljard lichtjaar om ons te bereiken. Maar net zoals die keeper in de beeldspraak, bewegen de sterren op deze grens van het heelal, gewoon door! Dus het licht doet er 13,7 miljard lichtjaar over om ons te bereiken, maar het beweegt gewoon ook 13,7 miljard lichtjaar door. Of heb ik het fout?
Sterren kunnen eenvoudigweg niet stilstaan, dus ja, ze bewegen door.
Feitelijk kijk je continu naar het verleden als je naar de sterrenhemel kijkt.
Alleen kijk je niet naar één bepaalde tijd, maar naarmate objecten verder staan, kijk je steeds verder terug in het verleden.
groet,
Gert (Enceladus)
hallo, wat ik bedoelde met dat na de uittrap van een keeper de bal er 3 seconden over doet voordat de bal weer in het spel is, dat als het licht wat wij zien van de grens van het heelal ons bereikt heeft, dat tijdens de reis van dit licht ook het heelal blijft bewegen. dus als dit licht ons bereikt heeft, het heelal ook weer DUBBEL heeft geexpandeert!!
dus het heelal is dan 2 maal 13,7 miljard lichtjaar uitgezet.
Hoe is het heelal ontstaan dat wil ik graag weten en hoe groot het heelal is hen of de
Arden en de andere planten is ontstaan dankjewel groetjes Lieke .
Hoi Lieke, Ik zou als ik jou was eens een kijkje nemen op deze website, waar dit soort dingen goed worden uitgelegd: https://www.esa.int/kids/nl/leren
Het is onmogelijk een afstand van 46,5 miljard lichtjaar waar te nemen, als het heelal slechts 13,7 miljard jaar oud is, want dan zou het licht veel sneller dan C moeten gaan.
Wat we namelijk zien moet ons via de snelheid van het licht bereiken en is de hoogst mogelijke zichtbare afstand 13,7 miljard lichtjaar.
Daar kan de uitdijing van de ruimte niks aan veranderen.
De ruimte expandeert en de sterrenstelsels daarin expanderen mee, net zoals de krenten in een rijzend krentenbrood in de oven. De beperking dat sterren en sterrenstelsels niet sneller kunnen dan de lichtsnelheid c klopt, maar die geldt slechts voor lokale situaties. Voor kosmologische afstanden geldt 'ie niet. Zie deze pagina op Wikipedia voor een uitleg daarover.
Dat is geen juiste reactie op wat ik geschreven heb.
Overigens ben ik zelf van mening dat het heelal oneindig is.
Yep. Tenminste, als er verder geen derde hemel omheen zit, dan is het heelal onvermijdelijk oneindig. Wat zou er immers daar buiten nog moeten zijn?
Derde hemel? Wat is de derde hemel, wat is de tweede hemel? Hoeveel hemels zijn er volgens jou, zeven?
Nee. Volgens mij zijn er hooguit 3: de eerste hemel (wolken), tweede hemel (heelal) en de derde, spirituele hemel, maar het bestaan daarvan wordt ter discussie gesteld.
Ik heb net de vraag "how big is the universe?" ingevoerd in de wetenschappelijke zoekmachine WolframAlpha. En wat komt er uit?
<a href="http://www.wolframalpha.com/input/?i=how+big+is+the+universe" rel="nofollow"><img class="aligncenter size-medium wp-image-19462" title="Hoe groot is het heelal?" src="http://www.astroblogs.nl/wp-content/uploads/2011/03/heelal-500×398.jpg" alt="" width="500" height="398" />
😀 De mate waarin de ruimte van het heelal expandeert wordt overigens aangegeven door de zogenaamde Hubble Constante, <a href="http://www.astroblogs.nl/2011/03/15/hubble-sluit-alternatief-donkere-energie-uit/" rel="nofollow">welke onlangs nauwkeurig is bepaald: 73,8 km/sec/Mpc met een onzekerheid van 3,3%.
harrychristus, dit is complexe materie en ik begrijp dat het moeilijk te bevatten is. Toch is het zo dat sterrenstelsels gezien vanaf onze positie sneller dan het licht kunnen bewegen. Dat heeft te maken met allerlei ingewikkelde zaken, zoals de Hubble-horizon e.v.a. Ik snap het fijne er ook niet precies van. Bedenk wel dat sterrenstelsels aan de rand van onze horizon sneller dan het licht LIJKEN te bewegen! Als iemand zich bevind op een lokale positie t.o.v. het snelbewegende horizonstelsel dan wordt de lichtsnelheid niet doorbroken.
Was jij trouwens niet degene van die theorie dat atomen uit ruimteschepen bestaan?
@Olaf van Kooten,
Beste Olaf: ik begrijp best dat het een complexe materie is, maar niettegenstaande denk ik dat de ruimte als zodanig niet kan uitdijen en dat zoiets ook nooit bewezen is.
Mijn inziens is het heelal oneindig en eeuwig.
Wel is het mogelijk dat de sterrenstelsels ten opzichte van elkaar uitdijen vanuit een oorspronkelijk middelpunt, ten onrechte "Oer"knal geheten, want dat die "knal" het begin is van het heelal is ook nooit bewezen.
Bovendien is het begrip knal iets anders dan uitdijen.
En als volgens Einstein het licht niet sneller kan gaan dan C dan kan onze waarnemingshorizon nooit verder zijn dan 13,7 miljard lichtjaar volgens de theorie van de wetenschap.
Als je daar dan ook nog bij rekent dat de sterrenstelsels eerst weg moeten vliegen uit hun middelpunt van de oerknal, dan kom je zelf slechts op de helft, namelijk 6,85 lichtjaar, dus voor de heen weg en de terugweg.
Ja: ik ben inderdaad degene die denkt dat atomen uit ruimteschepen bestaan en ik heb van daaruit ook een andere kijk om het heelal dan de wetenschap.
[url ]http://home.kpn.nl/wegge168/Frame-nederlands.html[/url]
Ja, die theorie van Harrychristus – leuke naam – van atomen die uit ruimteschepen bestaan had ik ook op z'n site gezien. Tja, wat moeten we daar nou van zeggen? 🙂
@Adrianus V,
Verdiep je erin en probeer een intelligent antwoord te geven.
ATOMEN BESTAAN UIT RUIMTESCHEPEN
Atomen bestaan uit ruimteschepen waarin triljoenen super-intelligente microwezens wonen en in de verre toekomst gaan wij ook zelf het heelal volbouwen met ruimteschepen.
ONEINDIGE REEKS VAN STEEDS HOGERE CULTUREN
Atomen bestaan uit ruimteschepen, waarin microwezens wonen, die ook weer uit (hoger ontwikkelde) atomen bestaan, die uit (nog veel hoger ontwikkelde) ruimteschepen bestaan, enz enz enz … als een oneindige reeks van steeds hogere culturen.
HEELAL UIT LEVENDE WEZENS.
Het hele heelal is dus eigenlijk uit levende wezens opgebouwd.
Het heelal is niet alleen maar een dood mechaniek wat de wetenschap ons wijs wil maken, maar het heelal is in wezen een levend heelal uit levende wezens opgebouwd en ook door levende wezens opgebouwd.
GOD
Het heelal is eigenlijk GOD zelf als de eenheid van een oneindig aantal microwezens.
Lees de nieuwe bijbel over gods eeuwig en oneindig rijk in de microkosmos.
http://home.kpn.nl/wegge168/Frame-nederlands.html
http://www.vrijeforums.com/
hartelijke groeten van harriechristus
Harry, ik kan er geen intelligent antwoord op geven. Het roept bij mij slechts één vraag op: waar baseer je dit allemaal op? Geen gram onderzoek door deeltjesversnellers als de LHC, Tevatron en andere instrumenten heeft een aanwijzing gegeven dat atomen de inhoud hebben die jij schetst.
Ik weet wel dat ik er vroeger bij AstroStart hard om moest lachen, maar tegenwoordig laat ik iedereen in z'n waarde en mag harriechristus denken wat hij wil…..:) Mijn eigen mening over z'n theorie……laat ik maar even achterwege 😛
@Olaf van Kooten,
Beste Olaf, degene die voor het eerst beweerde dat de aarde om de zon draaide, en dat was de Griek Aristarchos van Samos, die werd ook uitgelachen.
@Harrychristus: de dokter heeft nog zó gezegd: blijf van de roze pilletjes af. Van de witte word je rustig, van de roze weet je dat ze door ruimteschepen in de vorm van atomen worden gemaakt en daar komen alleen maar problemen van door de kleine mannetjes die in de ruimeschepen zitten. Iedere sinaasappel is inderdaad cyclisch als je 'm als expanderend beschouwt, maar als-ie echt gaat expanderen komen er vieze vlekken op de muren. Wel beperkt, maar toch oneindig lastig. Verder is God alweer een tijdje dood en Spinoza ook. Gezien je naam heb je ambities, maar gezien je stukjes reiken die niet verder dan de roze pilletjes.
LOL. Goh, wel verwarrend hoor, al die Arie's. Trouwens, dat God dood is las ik toevallig onlangs ook. De NASA schijnt 'm na een zoektocht van 52 jaren op de Maan te hebben neergeschoten. "Our men gave chase in a moon buggy, finally overtaking Him in a crater where He was subdued after several minutes of violent hand-to-hand combat", aldus Richard Egan, Mission Control Chief van Johnson Space Center in Houston.
Haha. Multatuli zei al:'van de maan af gezien zijn we allen even groot'. Andersom blijkbaar ook, behalve als ze in kraters onderduiken.
Leuk stuk trouwens.
Bizarre gedachte dat de ruimte wellicht sneller kan/kon expanderen dan C. Was een heftige tijd toen het begon. Denk er nog steeds met enige weemoed aan. Ben sindsdien een hoop mensen uit het oog verloren. Gelukkig is Harrychristus weer terug;-). Helaas met pilletjes.
het heelal is 85475828457842571371843941378174930741837481734893174897314739014934731895715693816586313589618934635835671371871587238573851738951739857391503753895738659561838156385173895731058357319579387500000000000000000003587358735897381758315783751857173513586893671 nm
Waarvan akte.
echt niet 14517324256134251634725643562`453621`45643561`4561756237321819678196738967367389163781296372819647128396731829nm
deze heren die dit artikel hebben geschreven, kunnen dat stukje over hoe groot het heelal is gelijk hebben, ik geloof niet dat het daadwerkelijk ook zo oud is. dit namelijk gewoon louter verzonnen. er is geen enkele, maar dan ook werkelijk hélémáál niemand die ons dit verteld heeft. echt niet. en op de plek waar het heelal eindigd, wat kot er dan daarna? er is ook niemand die ooit heeft opgeschreven hoe oud het heelal is. en hoe is het eigenlijk ontstaan? de theorie die over het algemeen wordt aangenomen is echt gewoon van a tot z volledig uit de duim gezogen. iemand die hierin gelooft, is naief, eigenwijs, een ei, een leeghoofd, goedgelovig en bang.
ik denk dat de scheppingstheorie veel aannemelijker is, want daarvan vind je nog elementen terug in ’s werelds oudste godsdiensten.
Matthijs, wat er in die blog staat over omvang en ouderdom van het heelal is niet gebaseerd op wat iemand daar ooit over heeft gezegd, maar is gebaseerd op waarnemingen met talloze instrumenten aan het heelal. Dus geen naäpen van wat iemand daar ooit over geroepen heeft, maar met onafhankelijke waarnemingen metingen aan de eigenschappen van het heelal. En die scheppingstheorie, hoe is die tot stand gekomen? Vertel jij daar eens over als je wilt.
de scheppingstheorie is in ieder geval niet verzonnen. noach nam in de ark kleitabletten van ruim duizend jaar oud mee waar de scheppingsgeschiedenis op is geschreven. mozes heeft vervolgens de kleitabletten gebundelt en nauwkeurig overgeschreven op papier, waarschijnlijk ten tijde van de woestijreis. waarom kleitabletten? wel, de schrijfstijlen van de boeken van mozes lopen sterk uiteen. bovendien komt noach terug in praktisch alle verhalen die je kunt vinden over de schepping en de zondvloed. de hier bovenstaande informatie heb ik gehaald uit het boek De wereldwijde vloed van Tjarko Evenboer. aangaande de omvang en de grootte van het heelal heb ik in ieder geval niks, maar dan ook helemaal niks gezegt, enkel dat ze best wel gelijk zouden kunnen hebben. en aangaande ouderdom, het valt helemaal niet te controleren of die zogenaamde meet instrumenten wel betrouwbaar zijn.
Over scheppingstheorieën en religie kunnen we nog 2000 jaar discussiëren, daar komen we nooit uit. Astroblogs is een astronomische site, die nieuws meldt op het terrein van astronomie, natuurkunde en ruimtevaart. Reacties graag op grond van argumenten en niet van dogma’s die in de oertijd zijn geformuleerd. Dus geen religie graag op de Astroblogs, daar zijn talloze andere fora voor.
Wie heeft het nou weer over dogma´s? Ze hebben mij een vraag gestelt, en die beantwoord ik gewoon. En als er dan vervolgens wordt gezegt dat ik mijn religie niet mag verdedigen, dan is dat beperken van vrijheid van meningsuiting en/of angst om in een hoekje te worden gedreven.
deze heren die dit artikel hebben geschreven, kunnen dat stukje over hoe groot het heelal is gelijk hebben, ik geloof niet dat het daadwerkelijk ook zo oud is. dit namelijk gewoon louter verzonnen. er is geen enkele, maar dan ook werkelijk hélémáál niemand die ons dit verteld heeft. echt niet. en op de plek waar het heelal eindigd, wat komt er dan daarna? er is ook niemand die ooit heeft opgeschreven hoe oud het heelal is. en hoe is het eigenlijk ontstaan? de theorie die over het algemeen wordt aangenomen is echt gewoon van a tot z volledig uit de duim gezogen. iemand die hierin gelooft, is naief, eigenwijs, een ei, een leeghoofd, goedgelovig en bang.
ik denk dat de scheppingstheorie veel aannemelijker is, want daarvan vind je nog elementen terug in ’s werelds oudste godsdiensten.
Matthijs, uiteraard mag je religie verdedigen, dat is je goed recht. Maar op de Astroblogs discussiëren we op basis van argumenten, niet op basis van wat er op kleitabletten van duizenden jaren oud gezegd is. Jij komt zelf een paar reacties terug aan met de scheppingstheorie om alles te verklaren, dus jij bent degene die religie er bij haalt.
Het heelal kan je heg eigenlijk niet noemen als het oneindigt is, we kunnen spreken van een hele maan of hele aarde. Maar de ruimte is meer als ruimte wat nooit zal stoppen. Als het heelal bijv 10 miljoen kilometer is dat kan je het heelal noemen, geen mens komt dit ooit te weten.
Om bij een ster te komen duurd al 30 jaar alleen de heenweg.
30 jaar?? Dan hadden we dat allang gedaan. Welk ruimteschip moet dan dan wezen?
Al een oud topic, maar het roept bij mij nog steeds vragen op:
De verste sterrenstelsels die we kunnen zien zitten ongeveer op 13,4 miljard lichtjaar afstand. Ik las op wikipedia dat dat ook de afstand was tussen ‘ons’ en dat sterrenstelsel op het moment van uitzenden. Is het dan niet zo, dat dat licht er veel langer dan 13,4 miljard jaren over zou doen om ons te bereiken, omdat de ruimte ondertussen groter is geworden?
Piet, bedankt voor je reactie. Het klopt dat de ruimte groter wordt, terwijl de fotonen van het bron-sterrenstelsel naar ons toe komen. Zie http://curious.astro.cornell.edu/about-us/104-the-universe/cosmology-and-the-big-bang/expansion-of-the-universe/619-how-do-we-define-distance-in-an-expanding-universe-intermediate voor een recente uitleg over afstanden meten in een expanderend heelal.
Dank. Als ik ’t goed begrijp gebruiken ze bij Wikipedia definitie #3 (https://nl.wikipedia.org/wiki/Waarneembaar_heelal) en definitie #1 door elkaar. #1 Op het moment dat geschreven wordt dat het stelsel op het moment van het versturen van de fotonen op 13,75 miljard lichtjaar van ons af ligt en #3 op het moment dat ze schrijven dat het er 13,75 miljard jaar over gedaan heeft om ons te bereiken.
Tsja, wat de verwarring vergroot is dat op die wiki-pagina gesproken wordt over 13,75 miljard jaar ouderdom. Dat gaat dus over tijd. Zonder expanderend heelal zouden we arriverende fotonen van een sterrenstelsel dat 13,75 miljard jaar oud is ook op dezelfde afstand markeren, dus 13,75 miljard jaar oud=13,75 miljard jaar ver weg. Maar door de expansie van het heelal gaat die 1 op 1 relatie tussen afstand en ouderdom niet meer op en dan krijgen we 13,75 miljard jaar oud = 46,5 miljard lichtjaar overbrugde afstand door de fotonen.
misschien bestaan de ververste waar neembare steren niet meer .hun licht is toch vele miljarden jaren onderweg.
naar ons. dus wij kijken in hun verleden.
Als we de Lus van MÖBIUS er eens bijnemen en deze lus driedimensionaal maken, zien wij
dat alles wat zich beweegt in in deze driedimensiale voorstelling zich eerst er binnen bevindt en na verloop van tijd
er buiten of omgekeerd.
Dat betekent dat het heelal na verloop van tijd in zichzelf terugkeert en er geen begin en geen einde is.
En dat betekent weer dat er meer dan 1 oerknal moet zijn geweest, mogelijk oneindig veel.
dus de afstand vh ene naar het andere uiteinde vh heelal is alle seconden van 27,4 miljard x 300.000 km?
Dat zou ik namelijk weleens willen weten…
Het is bekend en waargenomen dat licht gaat buigen diep in het heelal !
Je bedoelt dat het heelal gekromd is? Waar haal je die informatie vandaan, van dat gebogen licht diep in het heelal (even de zwaartekrachtslenzen buiten beschouwing gelaten)?
groter dan wij denken inderdaad.