Waarom doen de Apollo-reflectoren het minder goed bij volle maan?

Alle Apollolanders op de maan hebben een zooitje instrumenten achtergelaten voor wetenschappelijke experimenten, waaronder de zogenaamde Lunar Laser Ranging experiments. Daarbij werden reflectoren op de maan geplaatst, die laserlicht vanaf de Aarde uitgezonden terugkaatsen. Naast de Apollo-reflectoren staan er ook enkelen die achtergelaten zijn door de (onbemande) Russische Lunochods. Die reflectoren staan er al enkele decennia en er zijn enkele opmerkelijke feiten af te leiden uit de waarnemingen. Ten eerste blijkt dat de maan langzaam maar zeker van de aarde af spiraliseert met een vaartje van zo’n 38 mm per jaar. Je ziet ‘m langzaam wegvliegen, nietwaar? 😉 Ten tweede blijkt dat van de 10¹⁷ fotonen die vanaf de Aarde naar zo’n reflector worden geschoten er maar één gereflecteerde foton wordt opgevangen door de aardse detectoren. En dat aantal wordt alleen maar minder, want de reflectoren zijn zienderogen in kwaliteit achteruit gegaan, hetgeen vermoedelijk verband houdt met stof op de reflectoren, achteruitgang van de kwaliteit van het reflecterende materiaal en inslagen van micrometeorieten. Ten derde is het opmerkelijk dat de reflectie met een factor tien afneemt bij volle maan (zie afbeelding hieronder). 😯 Als zo’n volle maan vervolgens ook nog eens leidt tot een totale maansverduistering blijkt de afname plots te verdwijnen. Men denkt daarom dat er sprake is van een thermisch effect. Bij volle maan wordt het stof op de reflectoren opgewarmd en dat vermindert hun reflecterende vermogen. Bij een maansverduistering verdwijnt de zon gezien vanaf de maan en verdwijnt de opwarming.

Bron: Technology Review.

Even iets anders. Ik heb vanavond een feestje met vrienden in Emmen, Drenthe. Morgen ergens in de middag ben ik weer terug. Tot die tijd effe geen blogjes.