Het gebeurt met allerlei sterrenstelsels: ze evolueren van een onregelmatige klont van sterren en nevels tot een keurige schijf. Maar hoe doen sterrenstelsels dit precies? Hoe krijgen ze het voor elkaar om hun woelige verleden geheel uit te wissen? Om dit te onderzoeken hebben astronomen gebruik gemaakt van computermodellen waarin de evolutie van sterrenstelsels wordt nagebootst.
Men heeft in de modellen vooral gekeken naar de klonterige structuur van jonge sterrenstelsels. Mogelijk zijn deze klonten zelf verantwoordelijk voor hun eigen “uitwissing”, waardoor een glad en regelmatig helderheidsprofiel ontstaat. Met andere woorden: een schijf waarin de helderheid langzaam afneemt naarmate je verder van de kern komt.
De modellen bevestigen dat deze metamorfose bijna vanzelf gaat – dankzij de zwaartekracht. De zwaartekracht van de klonters (die bestaan uit sterren en nevels) veranderen de omloopbanen van sterren uit hun omgeving. Soms wordt een ster ver uit z’n oorspronkelijke omloopbaan getrokken. Na verloop van tij leidt deze verstrooiing tot een stelsel waarin de helderheid naar buiten gelijkmatig afneemt. Dit is trouwens een langzaam proces: volgens de onderzoekers moet je denken aan honderden miljoenen tot miljarden jaren.
Bron: Iowa State University
Speak Your Mind