Trouwe lezers van de Astroblogs zullen het niet ontgaan zijn dat ik afgelopen jaren regelmatig verslag heb gedaan van het ‘debat’ dat gaande is tussen twee groepen van sterrenkundigen – noem het ‘kampen’ van mijn part – die metingen hebben gedaan aan de waarde van de Hubbleconstante, de constante die een indicator is voor de snelheid waarmee het heelal uitdijt. Omdat gisteren de zoveelste blog over het onderwerp passeerde, over metingen aan 1598 ver verwijderde quasars, dacht ik dat het goed is om alle blogs over het debat over de Hubbleconstante, een debat dat inmiddels door het leven gaat als de ‘Hubble spanning’ (Hubble Tension) – één van de vele debatten in de natuur- en sterrenkunde die wordt gevoerd. Nog even de Hubble spanning in een notendop: de Hubbleconstante Ho wordt al heel lang gemeten en de laatste actuele metingen geven twee verschillende waarden. Aan de ene kant is er de meting door de Planck ruimteverkenner via onderzoek aan de kosmische microgolf-achtergrondstraling (Engelse afkorting: CMB), met Ho=67,4 km/s/Mpc als resultaat, aan de andere kant is er de meting van de Hubble en Gaia ruimtetelescopen via onderzoek aan Cepheïden in het lokale heelal en verre supernovae (SNe), met Ho=73,5 km/s/Mpc als resultaat. Zie ook de afbeelding hierboven: in roze de CMB-metingen, in blauw de SNe-metingen. De statistische betrouwbaarheid van dat verschil bedraagt 3,6? en dat betekent dat er minder dan 0,02% kans is dat dit verschil komt door statistische onzekerheid. Er is dus wel degelijk iets aan de hand! OK en dan hier het overzicht van de Astroblogs over de Hubble spanning, bovenaan de meest recente.
Ik zal hier afspreken dat telkens als er weer nieuwe blogs over de Hubble spanning verschijnen ik deze blog zal updaten en de nieuwste blog bovenaan het rijtje zal zetten. OK? Als uitsmijter van deze blog hier nog een video over de Hubble spanning.
Het is een dogma dat ons heelal overal in alle richtingen in gelijke mate expandeert. Maar stel dat dat nu niet het geval is? Dat er locaties waren in het verleden en nu, vandaag de dag die afwijken b.v. als gevolg van de massaverdeling (superclusters e.d.)? Stel dat DE niet overal hetzelfde is zoals men nu aanneemt? Dan is het noodzakelijk dat alle metingen bij elke methode volledig at random in alle richtingen een gewogen aandeel hebben in de resultaten, anders is de uitkomst slechts een gemiddelde van de ware expansie.
Het is niet alleen een dogma (‘kosmologisch principe’), maar het is ook nog eens met waarnemingen gestaafd. Zie: https://www.astroblogs.nl/2016/09/17/de-expansie-van-het-heelal-verloopt-heel-isotroop/
En alles wat afwijkt van dit dogma is “statistisch ruis”? Dat heet wegkijken…
https://www.astroblogs.nl/2013/03/24/hoe-zit-dat-met-die-as-van-het-kwaad-die-zowel-wmap-als-planck-hebben-gezien/
WMAP geeft op diverse frequenties in het meetspectrum verschillende soms niet-isotrope resultaten, die kunnen we toch niet onder tafel schuiven omdat het niet voldoet aan de hypothese van een isotroop heelal? WMAP maakt geen onderscheid in de Z, het is 2 dimensionaal. In 3D wordt dit vast wat duidelijker als ze die Z wel meenemen. Neem de statistische verschillen tussen het jaar 2000 en 2016 (z=0) die bijna uit de SD lopen 🙂
Wat mooi dat je dit weer doet Arie, zal een flinke klus worden om dit bij te houden 🙂
We leven in een spannende tijd met al die super hightech van de laatste jaren.
Nico, dank je wel! Ik blijf m’n best doen het te volgen. En wat die afwijkende niet-isotrope anomalie betreft: ja, die zogeheten axis of evil blijft wel een dingetje. Ik denk dat ik daar eens een keertje een apart blogje aan ga wijden, het is de moeite waard.